Είναι πραγματικά ένα ωραιοποιημένο από πολλούς "εργαλείο" εκπαίδευσης...δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς αυτό!...μπορεί?;
Έχετε ακούσει κανέναν "εκπαιδευτή" που χρησιμοποιεί τον πνίχτη και τον προτείνει και στους σκυλογονείς, να λέει:
Μάλλον δεν έχετε ακούσει, σωστά; Γι αυτό, λοιπόν, είναι όντως ένα ωραιοποιημένο "εργαλείο" εκπαίδευσης.
Και αφού ξεκαθαρίσαμε αυτό, ας αναλύσουμε το θέμα διεξοδικά.
~Τι είναι ο πνίχτης:
Ο πνίχτης είναι ένα κολάρο, που όπως δηλώνει και το όνομά του, πνίγει τον σκύλο κάθε φορά που τραβάει στην βόλτα.
Υπάρχουν διάφοροι τύποι πνίχτη:
~Είναι ο πνίχτης αποτελεσματικός στην εκπαίδευση του σκύλου μας;
Αποτελεί την εύκολη και γρήγορη αντιμετώπιση του δυσάρεστου τραβήγματος στην βόλτα.(Βέβαια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλοι οι σκύλοι ανταποκρίνονται θετικά στην χρήση πνίχτη.)
Υπάρχουν, όμως πάρα πολλοί λόγοι που ΔΕΝ πρέπει να χρησιμοποιούμε τον πνίχτη!!!!
1) Ο σκύλος δεν μαθαίνει την επιθυμητή συμπεριφορά -να περπατάει κοντά μας χωρίς να μην τραβάει το λουρί- , παρά φοβάται την αρνητική συνέπεια του τραβήγματος και γι αυτό ίσως σταματήσει να τραβάει. Επομένως, αν δεν φοράει ο σκύλος τον πνίχτη, θα τραβάει και πάλι το ίδιο. Αντιθέτως με το Operant Conditioning (Skinner), το οποίο υποστηρίζει ότι μια ενισχυμένη συμπεριφορά είναι συμπεριφορά που θα επαναληφθεί, ο σκύλος κατανοεί ποια είναι η επιθυμητή συμπεριφορά. Όταν ο σκύλος πονάει, καθώς φοράει τον πνίχτη και τραβάει, το μόνο που καταλαβαίνει είναι ο πόνος και όχι γιατί αυτός προκαλείται!!!!! Θα σταματήσει, λοιπόν, να τραβάει για να μην βιώνει τον πόνο! Άρα, όταν δεν θα υπάρχει η απειλή του πόνου, αν δηλαδή τον βγάλουμε βόλτα χωρίς πνίχτη, θα τραβάει όπως πριν διότι δεν θα υπάρχει το αρνητικό αυτό ερέθισμα για να προσπαθήσει να το αποφύγει.
2) Είναι πολύ εύκολο, ο σκύλος να συνδυάσει το αρνητικό ερέθισμα που προκαλείται από τον πνίχτη, με κάτι άλλο· με άλλους ανθρώπους, σκυλιά, καταστάσεις. Για παράδειγμα, ο σκύλος βλέπει ένα παιδάκι που του μιλάει, χαίρεται, θέλει να πάει προς αυτό, τραβάει και τότε....νιώθει τον έντονο πόνο και το αίσθημα πνιγμού που του προκαλεί ο πνίχτης. Αυτό που ο σκύλος κατανοεί εκείνη την στιγμή, είναι ότι όταν βλέπει παιδάκια, πονάει. Άρα, δεν συμπαθεί πια τα παιδάκια. Simple as that!!! Σκεφτείτε το ίδιο ακριβώς, όταν βλέπει άλλους σκύλους, όταν περνάει από δίπλα του ένας άνθρωπος που τρέχει, ένα ποδήλατο, όταν του μιλάνε άλλοι άνθρωποι...και η λίστα..ατέλειωτη. Τι καταφέραμε;; Κάναμε τον σκύλο μας να αντιπαθήσει τους πάντες και τα πάντα...όσα συνδέονται δηλαδή με τον πόνο και το αίσθημα πνιγμού που προκαλείται από τον πνίχτη την ίδια στιγμή που υπάρχουν όλα αυτά τα ερεθίσματα γύρω του. Συγχαρητήρια! Μόλις δημιουργήσαμε έναν φοβικό σκύλο, ο οποίος πολύ εύκολα θα αναπτύξει και επιθετική συμπεριφορά.
3) Δεν να υπάρχουν, ακόμα, ολοκληρωμένα στατιστικά δεδομένα που να αποδεικνύουν τους κινδύνους υγείας από την χρήση πνίχτη, υπάρχουν όμως πολυάριθμες τεκμηριωμένες περιπτώσεις τραυματισμών που αποδίδονται στους πνίχτες. Μερικά από αυτά είναι, η βλάβη μαλακών ιστών, προβλήματα στα μάτια, στραγγαλισμός(που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε θάνατο), βλάβη της τραχείας και του οισοφάγου και νευρολογικά προβλήματα. Όπως υποστηρίζει ο αναγνωρισμένος κτηνίατρος, Dr. Jean Dodds, οι πνίχτες μπορούν εύκολα να τραυματίσουν σοβαρά στον ευαίσθητο θυρεοειδή αδένα που βρίσκεται ακριβώς πίσω από τον λάρυγγα, μπροστά από την τραχεία, αλλά και τους σιελογόνους αδένες.
~Κάποιοι ίσως πουν ότι υπάρχει "σωστός και λάθος τρόπος χρήσης του πνίχτη".
~Μπορεί να χρησιμοποιήσουν ακόμα και το επιχείρημα ότι η μαμά σκύλα διορθώνει τα κουτάβια της με τον ίδιο τρόπο που δρα ο πνίχτης.
~Άλλοι πάλι θα πουν ότι όταν έχεις ένα σκύλο 50 κιλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς από το να βάλεις πνίχτη για να τον κουμαντάρεις.
Οι απαντήσεις είναι απλές:
~ Δεν υπάρχει "σωστός" τρόπος χρήσης του πνίχτη, ο οποίος να μην πονάει-πνίγει ΚΑΘΟΛΟΥ το ζώο. Επομένως, τι συζητάμε; Αν δεν σας πειράζει να τραυματίζετε σωματικά και ψυχολογικά το ζώο σας, αλλά το κάνετε "λιγότερο από άλλους και ελεγχόμενα" και αυτό το χαρακτηρίζετε "σωστό τρόπο"...δεν έχω να πω κάτι άλλο. Μόνο ότι υπάρχουν δύο μονοπάτια: αυτό της θετικής εκπαίδευσης και αυτό των "παραδοσιακών" τεχνικών με την χρήση σωματικής και/ή ψυχολογικής βίας.....η επιλογή είναι δικιά σας! (δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, οι επιλογές μας θα καθορίσουν τις εμπειρίες ζωής του ζώου μας.)
~Καμία μα καμία έρευνα και κανένα αποδεικτικό στοιχείο δεν υπάρχει για να στηρίξει κανείς το γεγονός ότι η μαμά σκύλα διορθώνει τα κουτάβια της με αυτόν τον τρόπο!!! Μπορεί να σηκώσει το άτακτο κουτάβι από τον σβέρκο για να το μετακινήσει πιο κει, ή να σκουντήξει ένα λαίμαργο κουταβάκι μακρυά από την θηλή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ασκεί δύναμη περιμετρικά του λαιμού του κουταβιού, με έντονη πίεση!!!! Όπως δηλαδή κάνει ο πνίχτης!
~Όπως μπορεί να εκπαιδευτεί ένα μικρόσωμο σκυλί των 5 κιλών, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να εκπαιδευτεί και ένα μεγαλόσωμο σκυλί των 50 κιλών....με την θετική εκπαίδευση!!!! Η μόνη διαφορά είναι ότι, δυστυχώς, όταν έχεις ένα σκυλάκι μια σταλίτσα δεν θα σε εκνευρίσει να πηδάει πάνω σου, ενώ ένας γιγαντάκος που πηδάει πάνω σου και σε εκτοξεύει 5 μέτρα, θα σε δυσκολέψει και θα θες να τον εκπαιδεύσεις. ΟΛΟΙ οι σκύλοι, μπορούν να εκπαιδευτούν...θετικά!
Και...γιατί να τον τιμωρήσουμε;Θα καταλάβει;ΟΧΙ. Θα καταστρέψουμε την σχέση μας;ΝΑΙ.
Επιλέξτε θετική μέθοδο εκπαίδευσης για το τετραπαιδάκι σας και μην ακούτε όσους προσπαθούν να ωραιοποιήσουν αυτές τις απεχθείς τεχνικές....γιατί ο λόγος που χρειάζονται ωραιοποίηση είναι ακριβώς επειδή είναι απεχθείς!
Η θετική εκπαίδευση είναι "ωραία" από μόνη της κι αυτό τα λέει όλα!
