(Από το σκυλοημερολόγιό μου, 13/4/2011)
Γουφ σας!
Σήμερα έγιναν πολλά...ακόμα προσπαθώ να τα καταλάβω, να βγάλω κάποιο νόημα αλλά νυστάζω πολύ κι έτσι θα γράψω αυτά τα 2 λογάκια και θα πάω γρήγορα για νάνι!
Δε θυμάμαι πολύ καλά τι έγινε...μας έβαλαν σε μία κούτα, το ένα πάνω στο άλλο (όπως σας έχω ξανά πει, είμαστε 9 αδερφάκια)....εμείς κλαίγαμε..φοβηθήκαμε πολύ και δεν είχαμε πια την μαμά μας να μας προστατεύσει.......
Ύστερα από λίγη ώρα, η κούτα άνοιξε..σαστίσαμε!
Σκεφτήκαμε ότι θα δούμε την μανούλα μας ξανά! Δυστυχώς, όμως, όχι....
Ξάφνου κάποιος-ο ίδιος που μας έχωσε μες στην κούτα-μας αδειάζει με τον ίδιο απότομο τρόπο στο πεζοδρόμιο....ΑΟΥΤΣ!!! Πόνεσε το κορμάκι μου!! Μέχρι να πάρουμε χαμπάρι, εκείνος είχε εξαφανιστεί!
Μείναμε να κλαίμε μόνα μας....φωνάζαμε μήπως μας βρει η μανούλα...όμως τίποτα δεν έγινε.... Πέρασαν κάμποσες ώρες, ο ήλιος έκαιγε και ένιωσα τόσο εξαντλημένος-το ίδιο και τα αδερφάκια μου!! Ξαπλώσαμε λοιπόν κάτω από ένα παγκάκι, όλα μαζί ο ένας πάνω στον άλλον!
Έκλεισα τα μάτια μου και είδα όνειρα-κακά όνειρα!!!! Εφιάλτες!!! Πρώτη φορά έβλεπα τέτοια όνειρα!! Πετάχτηκα από τον ύπνο μου και είπα στα αδερφάκια μου....οι άνθρωποι είναι καλοί, πολύ καλοί....κάτι λάθος θα έγινε και μας πέταξαν εδώ πέρα! Δε μπορεί! Κάτι λάθος έγινε.....και με ξαναπήρε αμέσως ο ύπνος......
Μετά από λίγο ακούσαμε κάποιον να μας μιλάει-όμως εμείς νυστάζαμε πολύ για να ξυπνήσουμε! Μισοάνοιξα το ένα μου ματάκι και είδα ότι μας άφησε γάλα με ψωμάκι...όλοι το είδαμε..όμως κανείς μας δεν έφαγε....δεν ξέρω γιατί....αλλά δεν είχαμε καθόλου όρεξη!
Η ώρα περνούσε και ξαφνικά μαζεύτηκαν γύρω μας μια παρέα παιδιών...μας ξύπνησαν...άρχισαν να μας παίρνουν αγκαλιά και να μας χαιδεύουν...ένα από τα κορίτσια, άκουσα πως έλεγε στην αδερφή της να τρέξει γιατί πρέπει να μας σώσουν!! "Να μας σώσουν?"-αναρωτήθηκα.....τι να σημαίνει αυτό!?
Δεν πέρασε πολύ ώρα και μια κοπέλα μας πλησίασε....έτρεξα πρώτος εγώ κοντά της κι εκείνη με πήρε αγκαλιά! Άρχισε να μου φιλάει το κεφαλάκι και να μου λέει πως δε χρειάζεται να φοβάμαι πια και πως όλα από εδώ και πέρα θα πάνε μια χαρά....ε τότε κι εγώ σκέφτηκα "κάτι θα ξέρει! Ας μην φοβάμαι άλλο!!!"
Ύστερα μαζεύτηκαν πολλά παιδιά, πήραν ο καθένας ένα από εμάς στην αγκαλιά και άρχισαν να πηγαίνουν κάπου....δε ξέρω που! Εγώ πάντως είχα βολευτεί στην αγκαλιά της...και δεν φοβόμουν όπως πριν!
Μετά από κάποια ώρα....φτάσαμε....κάπου! Δε ξέρω που! Μια αυλή ήταν....η Κατερίνα, πάντως
-η κοπέλα που με είχε αγκαλιά λεγόταν έτσι...μου το ψιθύρισε κάποια στιγμή στο αυτί μου το όνομά της-, μας είπε πως εδώ θα μέναμε προσωρινά μέχρι να υιοθετηθούμε...... "υιοθετηθούμε"...παράξενη λέξη...δεν κατάλαβα τι εννοούσε αλλά πεινούσα πολύ και δεν με ένοιαζε τι σημαίνει αυτό το περίεργο που είπε! Πάλι καλά, γρήγορα, μας έφεραν φαγητάκι! Έτρωγα...έτρωγα...έτρωγα...μέχρι που η κοιλίτσα μου έγινε σα μπαλόνι!!! Ε, τί να έκανα? Αφού πεινούσα πάρα πολύ!
Η Κατερίνα και η αδερφή της η Αντωνία μας έφεραν μια μεγάλη κούτα, έβαλαν μέσα κουβερτούλες κι εμείς όλα τρέξαμε μέσα και χωθήκαμε να κοιμηθούμε......μας έδωσαν από ένα φιλί, μας χάιδεψαν στα κεφαλάκια μας κι έφυγαν!
Σκέφτηκα...πως μέσα στην όλη ατυχία μου..τελικά...αυτή πρέπει να ναι η τυχερή μου μέρα!!!!!!
Μέχρι χτες δεν είχα νιώσει ποτέ τόση αγάπη.....το πρωί βρέθηκα πεταμένος σε ένα άγνωστο μέρος........ύστερα ήρθαμε σε αυτή την αυλή.....και κάτι περίεργο συνέβη...προσπαθώ να θυμηθώ πού ήμουν, πώς ζούσα μέχρι χτες και...δε μπορώ! Σαν η ζωή μου να ξεκίνησε σήμερα!!!
Νυστάζω πολύ....κλείνουν τα ματάκια μου....θα κάνω μόνο μια ευχή...
"Ας είναι όμορφη η νέα μου ζωή....."
Γουφ σας!
Σήμερα έγιναν πολλά...ακόμα προσπαθώ να τα καταλάβω, να βγάλω κάποιο νόημα αλλά νυστάζω πολύ κι έτσι θα γράψω αυτά τα 2 λογάκια και θα πάω γρήγορα για νάνι!
Δε θυμάμαι πολύ καλά τι έγινε...μας έβαλαν σε μία κούτα, το ένα πάνω στο άλλο (όπως σας έχω ξανά πει, είμαστε 9 αδερφάκια)....εμείς κλαίγαμε..φοβηθήκαμε πολύ και δεν είχαμε πια την μαμά μας να μας προστατεύσει.......
Ύστερα από λίγη ώρα, η κούτα άνοιξε..σαστίσαμε!
Σκεφτήκαμε ότι θα δούμε την μανούλα μας ξανά! Δυστυχώς, όμως, όχι....
Ξάφνου κάποιος-ο ίδιος που μας έχωσε μες στην κούτα-μας αδειάζει με τον ίδιο απότομο τρόπο στο πεζοδρόμιο....ΑΟΥΤΣ!!! Πόνεσε το κορμάκι μου!! Μέχρι να πάρουμε χαμπάρι, εκείνος είχε εξαφανιστεί!
Μείναμε να κλαίμε μόνα μας....φωνάζαμε μήπως μας βρει η μανούλα...όμως τίποτα δεν έγινε.... Πέρασαν κάμποσες ώρες, ο ήλιος έκαιγε και ένιωσα τόσο εξαντλημένος-το ίδιο και τα αδερφάκια μου!! Ξαπλώσαμε λοιπόν κάτω από ένα παγκάκι, όλα μαζί ο ένας πάνω στον άλλον!
Μετά από λίγο ακούσαμε κάποιον να μας μιλάει-όμως εμείς νυστάζαμε πολύ για να ξυπνήσουμε! Μισοάνοιξα το ένα μου ματάκι και είδα ότι μας άφησε γάλα με ψωμάκι...όλοι το είδαμε..όμως κανείς μας δεν έφαγε....δεν ξέρω γιατί....αλλά δεν είχαμε καθόλου όρεξη!
Η ώρα περνούσε και ξαφνικά μαζεύτηκαν γύρω μας μια παρέα παιδιών...μας ξύπνησαν...άρχισαν να μας παίρνουν αγκαλιά και να μας χαιδεύουν...ένα από τα κορίτσια, άκουσα πως έλεγε στην αδερφή της να τρέξει γιατί πρέπει να μας σώσουν!! "Να μας σώσουν?"-αναρωτήθηκα.....τι να σημαίνει αυτό!?
Δεν πέρασε πολύ ώρα και μια κοπέλα μας πλησίασε....έτρεξα πρώτος εγώ κοντά της κι εκείνη με πήρε αγκαλιά! Άρχισε να μου φιλάει το κεφαλάκι και να μου λέει πως δε χρειάζεται να φοβάμαι πια και πως όλα από εδώ και πέρα θα πάνε μια χαρά....ε τότε κι εγώ σκέφτηκα "κάτι θα ξέρει! Ας μην φοβάμαι άλλο!!!"
Ύστερα μαζεύτηκαν πολλά παιδιά, πήραν ο καθένας ένα από εμάς στην αγκαλιά και άρχισαν να πηγαίνουν κάπου....δε ξέρω που! Εγώ πάντως είχα βολευτεί στην αγκαλιά της...και δεν φοβόμουν όπως πριν!
Μετά από κάποια ώρα....φτάσαμε....κάπου! Δε ξέρω που! Μια αυλή ήταν....η Κατερίνα, πάντως
-η κοπέλα που με είχε αγκαλιά λεγόταν έτσι...μου το ψιθύρισε κάποια στιγμή στο αυτί μου το όνομά της-, μας είπε πως εδώ θα μέναμε προσωρινά μέχρι να υιοθετηθούμε...... "υιοθετηθούμε"...παράξενη λέξη...δεν κατάλαβα τι εννοούσε αλλά πεινούσα πολύ και δεν με ένοιαζε τι σημαίνει αυτό το περίεργο που είπε! Πάλι καλά, γρήγορα, μας έφεραν φαγητάκι! Έτρωγα...έτρωγα...έτρωγα...μέχρι που η κοιλίτσα μου έγινε σα μπαλόνι!!! Ε, τί να έκανα? Αφού πεινούσα πάρα πολύ!
Η Κατερίνα και η αδερφή της η Αντωνία μας έφεραν μια μεγάλη κούτα, έβαλαν μέσα κουβερτούλες κι εμείς όλα τρέξαμε μέσα και χωθήκαμε να κοιμηθούμε......μας έδωσαν από ένα φιλί, μας χάιδεψαν στα κεφαλάκια μας κι έφυγαν!
Σκέφτηκα...πως μέσα στην όλη ατυχία μου..τελικά...αυτή πρέπει να ναι η τυχερή μου μέρα!!!!!!
Μέχρι χτες δεν είχα νιώσει ποτέ τόση αγάπη.....το πρωί βρέθηκα πεταμένος σε ένα άγνωστο μέρος........ύστερα ήρθαμε σε αυτή την αυλή.....και κάτι περίεργο συνέβη...προσπαθώ να θυμηθώ πού ήμουν, πώς ζούσα μέχρι χτες και...δε μπορώ! Σαν η ζωή μου να ξεκίνησε σήμερα!!!
Νυστάζω πολύ....κλείνουν τα ματάκια μου....θα κάνω μόνο μια ευχή...
"Ας είναι όμορφη η νέα μου ζωή....."
Categories: ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΡΘΟΥΡΟΥ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου